Gisteren Rotterdam bezocht. Las Palmas en o.a. de Witte de Witstraat. Een uitwisselingstentoonstelling met turkse en nederlandse kunstenaars. In de Witte de Wit ook kunstenaars uit Libanon. De tentoonsteliingsamenstellers hebben blijkbaar erg veel belangstelling voor videokunst. Er was veel, erg veel, video kunst.
Video is m.i. een moeilijk medium om voor de kunst te gebruiken. Iedereen heeft thuis wel een tv staan. Dus om museaal met zo'n t.v.kastje nog te boeien is niet gemakkelijk. Temeer omdat in een grote zaal kijken naar zo'n relatief klein kastje als de tv nu eenmaal is buiten proporties is. Tevens komt men vaak halverwege het filmpje binnenvallen. Je moet dus wachten tot het filmpje voorbij is en opnieuw begint. Nou ondervangen sommige kunstenaars dit door een en het zelfde beeld of enkele handelingen te filmen. Zoals in Galerie Liesbeth Lips het geval. Een opname van een turks meisje die haar bruidschat, doekjes, servetjes, zakdoekjes, kleedjes e.d. aan het opvouwen is (en blijft). In zo'n geval maakt het niet uit wanneer je begin te kijken. Uiterst saai, dat wel. Ik werd er ongeduldig van. En dat was nu net wat de turkse kunstenaar mij duidelijk wilde maken: dat wij westerlingen zo ongeduldig zijn en dat de “oosterbuur” nog zo veel tijd heeft…. Tja, mij kunnen boeien is ook een vak hoor!!! Zo'n eenduidig beeld vang je ook in een schilderij waarvoor ik misschien meer intersse zou hebben.
Reklamemakers zijn zich goed bewust van het feit dat ze in enkele seconde iets duidelijk moeten maken aan de kijker wat blijft hangen op het netvlies of de geheugenschors van de hersenen van de kijker. Veel, erg veel videokunstenaars zouden hier nog erg veel van kunnen leren. Want veel van wat ik op dat gebied heb gezien had wat mij betreft ook geschilderd kunnen zijn (stills of zich herhalende beelden) of is zo saai dat het maar beter niet gemaakt had kunnen worden, of duurt zo lang waardoor ik doorloop (tv kijken doe ik thuis wel). Al met al niet zo'n indrukwekkende tentoonstellingen.