in alles is wel iets inspirerends te vinden, als
je het voor eigen gebruik toe kan passen.
Maar ik ‘ervaar’ het, inspiratie. Ik heb gemerkt dat als ik langer (dus
bewust, verstandelijk) naar iets (bv. bij het werk van anderen) kijk in er
vaak wel wat uit kan halen. Ook al heb vind ik er op het eerste gezicht er
geen aansluiting bij.
Meestal komt de inspiratie onbewust, gevoelsmatig in een moment, vaak door
het visuele.
Een herinnering als inspiratie? Kan ook, maar ik ga nu uit van het eerste
moment wanneer iets mij inspireert, niet de latere herbeleving en
toepassing. In alles inspiratie vinden werkt dan met herinneringen?
Dan zouden er twee vormen zijn; die van het moment van ervaren en die van
het moment van toepassen/gebruiken/ver- of bewerken.
Inspiratie kan uit alles voortkomen, maar heb je er altijd wat aan als je op
dat moment er niets mee kan? Is het een op te roepen gebeuren?